Της Κατερίνας Δεβεζιάδου, Editor-in-Chief@Progka.com
Το ιστορικό ασυμφιλίωτο του Πολυτεχνείου και η αποφυλάκιση Λιγνάδη: Όταν η Ιστορία και η Δικαιοσύνη γίνονται «πεδίο ερμηνείας των πεπραγμένων»
Δεν είναι δική μας δουλειά να παραδώσουμε μαθήματα νεότερης ιστορίας στον υφυπουργό Παιδείας. Εξ άλλου, η πρόσληψη της ιστορικής πραγματικότητας και η τοποθέτηση του καθενός απέναντί της αποτελεί προϊόν αλλά και αποδεικτικό στοιχείο της γενικότερης πολιτικής θεώρησης που ο ίδιος έχει για την κοινωνία και την ιστορική της συνέχεια.
Όχι, ο κ. Συρίγος δεν προσομοιάζει στον Άδωνι, ο οποίος προ ετών είχε «παραβλέψει» την ταράτσα της Μπουμπουλίνας, σε μια προσπάθεια να στοιχειοθετήσει την –εξοργιστική- ρήση «δεν ήταν όλοι οι χουντικοί κακοί»! Ο κ. Συρίγος προφανώς εμφορείται από μία άλλη διάθεση, ένα πνεύμα ιστορικού εκλεκτικισμού, στο πλαίσιο του οποίου νομιμοποιείται ο συμψηφισμός των κοινωνικών αγώνων και η υποβάθμισή τους σε παράπλευρες εκφάνσεις ενός μεγαλύτερου πολιτικού παιχνιδιού, το οποίο κατά πολύ υπερβαίνει την οργή του λαού, κάτι που για τον υφυπουργό Παιδείας αποτελεί τελικά μία απλή γραφικότητα. Και φυσικά, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως όσα ξεστόμισε ο υφυπουργός Παιδείας ήρθαν προς επίρρωση της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας υπέρ του νομοθετικού εξαμβλώματος Κεραμέως για τα ΑΕΙ.
Οπωσδήποτε όμως δεν αρκούν ένας Συρίγος ή ένας Άδωνις για να επικυρώσουν ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός, κι απ’ όσο θυμάμαι, δεν τους το ζήτησε και κανείς κιόλας.
Αν τελικά ανέδειξε κάτι η ανεκδιήγητη δήλωση Συρίγου, αυτό είναι πως όταν πια δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ένα τετελεσμένο ιστορικό γεγονός, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να υποβαθμίσεις την σημασία του, αποδομώντας τον πολιτικό και κοινωνικό του αντίκτυπο. Κι αυτό είναι ξεκάθαρη ύπουλη μεθόδευση, που όμως εύκολα μπορεί να διαχυθεί μέσα στην κοινωνία, κυρίως όταν κομιστές της είναι αξιοπρεπή μέλη του κονκλάβιου του «Λευκού Κολλάρου».
Με μια πρώτη ματιά, ίσως δύσκολα μπορεί να διακρίνει κανείς τον συσχετισμό της δήλωσης Συρίγου για το Πολυτεχνείο και την αποφυλάκιση Λιγνάδη, καθώς εκ πρώτης, πρόκειται για δύο -φαινομενικά, τουλάχιστον- εντελώς διαφορετικά και απολύτως άσχετα μεταξύ τους γεγονότα.
Ο Λιγνάδης, καταδικασμένος σε 12ετή κάθειρξη για 2 βιασμούς, αφήνεται ελεύθερος, επωφελούμενος μιας διάταξης-παραθυράκι, που χρονολογείται από το 2010– για να σταματήσει κάπου και η καραμέλα περί νόμου Παρασκευόπουλου.
Ο “γλαφυρός ερμηνευτής”, ο “διακεκριμένος σκηνοθέτης”, το αγαπημένο παιδί της εξουσίας, ο δοτός διευθυντής του Εθνικού. Ο βιαστής. Τα μπλε κοστούμια με τα λευκά πουκάμισα, που εμπνέουν εμπιστοσύνη και υπαινίσσονται μια συγκροτημένη προσωπικότητα είναι στυλιστικά τεχνάσματα για να στηθεί μια εικόνα, αυτή η ίδια εικόνα που βλέπουμε μέσα από τους δέκτες μας ακούγοντας ακόμα και χθες γνωστή δημοσιογράφο να επαναφέρει στην τάξη καλεσμένο της, επισημαίνοντας “όχι βιαστής, αλλά φερόμενος ως βιαστής”. Με δύο καταδίκες. Δύο.
Φευ, δεν είμαστε νομικοί και ούτε κατά διάνοια θα επιχειρούσαμε να μπούμε στην δικονομική ουσία της απόφασης και στην περιβάλλουσα νομολογία. Μονάχα ως απλοί πολίτες, μπορούμε να εκφράσουμε αυτό που αισθανθήκαμε στο άκουσμά της. Κι αυτό δεν ήταν άλλο από έκπληξη και βαθιά απογοήτευση. Βιασμοί ανηλίκων, ναρκωτικές ουσίες, λες και όλα ήταν απλά ένας λεκές στο λευκό κολλάρο μια γυαλιστερής- οπωσδήποτε όχι λαμπρής- φυσιογνωμίας. Κι άλλα λευκά κολλάρα σπεύδουν γύρω της, σωστοί πραιτωριανοί, να την καλύψουν, να την φυγαδεύσουν.
Η αποστροφή του λόγου Συρίγου για το Πολυτεχνείο και η αποφυλάκιση Λιγνάδη εκφράζουν τελικά μια υπεροπτική θεώρηση της κοινωνίας. Από τη μία, αναδύεται η δυσανεξία του παλαιοδεξιού κατεστημένου στην ιδέα ότι η κοινωνία εξεγείρεται, η κοινωνία είναι θέσει και δυνάμει μοχλός ανατροπής. Και από την άλλη, ο κλειστός κύκλος των ευνοημένων, των κολλητών της εξουσίας, που θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να πέσει στα μαλακά ο παραστρατημένος εκλεκτός της, πετώντας στα μούτρα των πληβείων δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων.
Ποια είναι τελικά τα πραγματικά τσογλάνια;
Τον Δεκέμβριο του 2013, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, στην Συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, είπε χαρακτηριστικά ότι «καλλιεργούν το υπόστρωμα του εκχυδαϊσμού και του εκφασισμού της κοινωνίας. Για την ακρίβεια, θα μου επιτρέψετε να πω μια λέξη και ζητάω συγγνώμη από εσάς και τους ακροατές μας, του εκτσογλανισμού της ελληνικής κοινωνίας. Του εκτσογλανισμού».
Μόλις αυτή την εβδομάδα, η έκφραση ακούστηκε μέσα στη Βουλή, από τα χείλη του πρωθυπουργού, κατά την αναφορά του στις απαράδεκτες δηλώσεις Βερναρδάκη, οι οποίες σαφώς και μας βρίσκουν όλους αντίθετους και οι οποίες απερίφραστα και ξεκάθαρα καταδικάστηκαν από τον Αλέξη Τσίπρα.
Για κάποιους -ευτυχώς όχι πολλούς “ένα μάτσο τσογλάνια καβάλησαν τη μάντρα του Πολυτεχνείου και κάτι έγινε”.
Αλήθεια, αυτούς που εκμεταλλευόμενοι τη θέση και την αίγλη τους παρέσυραν, νάρκωσαν και βίασαν ανήλικα αγόρια και τώρα, αφού καταδικάστηκαν, κυκλοφορούν ελεύθεροι, πώς τους αποκαλείς; Αυτούς που αγκάλιασαν πολιτικά και θεσμικά τους προηγούμενους, πώς τους αποκαλείς;
Επιμύθιον
Το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα. Ο Λιγνάδης κρίθηκε ένοχος για δύο βιασμούς.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Γεγονότα που δεν επιδέχονται ερμηνειών. Αν υπάρχει κάτι που χρήζει ερμηνείας, είναι η απαξίωση της ιστορίας και ο εξευτελισμός των θεσμών.
Καλή σας νύχτα
